KOSZTY

wprowadzenie
koszty stałe i zmienne
koszty całkowite
koszty przeciętne
koszt krańcowy

Producent musi dobrać taką kombinację kapitału i pracy, aby koszty produkcji były jak najmniejsze. Czyli wybiera on min f(k), gdzie

to funkcja kosztów przy ograniczeniu, którym jest dana wielkość produkcji-Y.
Czyli

Graficzną ilustracją funkcji kosztów jest izokoszta

Powyższy warunek równowagi oznacza, że producent produkuje wielkość Y przy najniższych możliwych kosztach mając dane ceny czynników produkcji na rynku. Gdyby ten warunek nie zachodził, to istniałaby możliwość obniżenia kosztów.
Znalezienie optymalnego rozwiązania zadowalającego zarówno producenta jak i producenta wymaga rozwiązania zadania dualnego (programowanie matematyczne).
Wybór sposobu produkcji zależy od wielkości produkcji (Y), cen czynników produkcji (K,L) oraz od technologii (A).
                                                                      Y = f(K, L, A)
Mamy funkcję kosztów
                                    c(y) = min {w, r}y przy funkcji produkcji Y = K + L
w której praca i kapitał są zastępowalne w stosunku 1 : 1, czyli

Jeśli praca staje się droższa, to producent nie jest w stanie dalej produkować przy kosztach produkcji C. Ale kombinacja nakładów czynników produkcji nadal będzie taka sama. Praca zostanie zastąpiona kapitałem przy niezmienionych kosztach. Natomiast, gdy jednego czynnika produkcji nie można zastąpić drugim, to wówczas wzrastają koszty produkcji.

W przypadku funkcji produkcji Leontiewa
                                                                      Y = min {K, L}
Funkcja kosztów ma następującą postać
                                                                      c(y) = wL + rK = (w + r)Y

Jeśli mamy funkcję produkcji Cobb-Douglasa

To funkcja kosztów ma postać

Po ustaleniu wartości zmiennych w i r funkcja kosztów jest po prostu funkcją produkcji. Jeśli tak jest, to funkcja produkcji może być zapisana jako suma kosztów stałych (F) i kosztów zmiennych- cv(y).
                                                                     c(y) = cv(y) + F
                                     
Przy niewielkiej produkcji koszty zmienne gwałtownie rosną.
Jednak przy zwiększaniu produkcji koszty te stabilizują się i wraz z dalszym wzrostem produkcji zwiększają się nieznacznie (wprowadzenie specjalizacji produkcji). Punkt przegięcia krzywej jest optymalnym punktem produkcji ze względu na koszty. Powyżej tego punktu przestają działać korzyści specjalizacji i wraz ze wzrostem produkcji rosną koszty.
Koszty zmienne i koszty stałe stanowią koszt całkowite.
Koszty całkowite bardzo ogólnie informują o wydatkach na produkcję ponoszonych przez przedsiębiorstwo. Bardziej konkretnej informacji dostarczają koszty przeciętne.
Funkcja kosztów przeciętnych wyraża koszty przypadające na jednostkę produkcji (mierzy efektywność przedsiębiorstwa).

    
AFC(y)- przeciętne koszty stałe    AVC(y)- przeciętne koszty zmienne   ATC- przeciętne koszty całkowite

Przeciętne koszty stałe spadają wraz ze wzrostem produkcji. Natomiast przeciętne koszty zmienne rosną wraz ze wzrostem produkcji. W związku z tym przedsiębiorstwo, które ma wysokie koszty stałe powinno produkować jak najwięcej.
Koszt krańcowy odpowiada na pytanie, o ile wzrosną koszty całkowite w wyniku zwiększenia produkcji o jednostkę.