MC = MR warunek równowagi monopolisty
                    (maksymalizacja zysku)

Gdy koszt krańcowy MC jest niższy od utargu krańcowego, to monopoliście opłaca się zwiększać produkcję, gdyż powoduje to dodatkowe zyski. Z kolei jeśli MC > MR, to dana produkcja przynosi straty, a więc monopolista ogranicza swoją produkcję. Gdy MR = MC, to producent maksymalizuje swój zysk i nie ma bodźców do zmiany wielkości produkcji.

Monopolista produkuje wielkość q0 po cenie p0. Po ustaleniu przez rząd ceny maksymalnej na poziomie p1 równowaga ustala się w punkcie bliski punktowi równowagi w warunkach doskonałej konkurencji. Cena maksymalna jest niższa od ceny ustalonej przez monopolistę. Natomiast wielkość produkcji przy cenie maksymalnej jest wyższa od wielkości produkcji monopolu. Zwykle cena maksymalna jest nieco wyższa od ceny doskonale konkurencyjnej.
Podatek będzie wówczas dodatkowym kosztem produkcji. Jego nałożenie spowoduje przesunięcie krzywej kosztów krańcowych (MC) w górę. Doprowadzi to do spadku wielkości produkcji i wzrostu ceny. Efekt jest odwrotny do zamierzonego.
         
    POPRZEDNI TEMATSTRONA GŁÓWNANASTĘPNY TEMAT    
   

MONOPOL

równowaga monopolu
strata społeczna z tytułu monopolu
monopol naturalny
regulacje monopolu

Monopol jest to sytuacja, gdzie jest jeden sprzedawca na rynku. Monopol dotyczy nie tylko produktu. Można wyróżnić np. monopol lokalny (jeden sklep w promieniu kilku kilometrów) czy też monopol na świadczenia jakichś usług.
Monopolista ma wpływ na cenę. Może w pewnym przedziale określać jej wartość. Zatem monopolista zna funkcję popytu na wytwarzane przez siebie dobro. Funkcja produkcji dla monopolu jest taka sama jak dla doskonałej konkurencji. Jednak zachowanie monopolisty na rynku jest inne niż zachowanie firmy doskonale konkurencyjnej.

Równowaga monopolu

MR = MC                   warunek równowagi

Jeżeli mamy daną funkcję popytu monopolu
              Y = 100- p
To wówczas utarg monopolisty ma postać
              p = 100- Y                 odwracamy funkcję popytu
              R = (100- Y)Y           utarg całkowity
   
Zatem funkcja utargu krańcowego ma dwukrotnie większe nachylenie niż funkcja popytu.

W przypadku doskonałej konkurencji producent osiągałby równowagę w punkcie A, w którym koszt krańcowy jest równy cenie wyznaczonej przez krzywą popytu. Wytwarzałby on większą ilość produkcji po niższej cenie. Zatem zachowanie monopolisty jest mniej efektywne niż w doskonałej konkurencji, bo produkuje on mniej i po wyższej cenie. Zachowuje się on w ten sposób dlatego, że osiąga większy zysk.

Strata społeczna z tytułu monopolu

Cena p* jest ceną ustaloną przez monopolistę. Natomiast pc jest ceną, jaka obowiązywałaby na rynku doskonale konkurencyjnym. Nadwyżka konsumenta w przypadku monopolu wzrasta o pole A, ponieważ otrzymuje on po niższej cenie pc produkty, które poprzednio kupował po cenie p*. Jednocześnie o pole A zmniejsza się nadwyżka producenta. Dodatkowo nadwyżka konsumenta rośnie o pole B, gdyż osiągają oni większą satysfakcję z dodatkowo nabytych produktów. Natomiast nadwyżka producenta rośnie jeszcze o pole C wskutek zysków z dodatkowo sprzedanych towarów. Pole B + C oznacza przyrost nadwyżki jaką otrzymywaliby konsumenci i producenci w wypadku doskonałej konkurencji (dobrobyt społeczny). Jest to zatem strata społeczna z tytułu monopolu.

Na czym polega siła monopolu ?
                    R = p*Y                               utarg całkowity
Wiemy, że produkcja zależy od ceny. Zatem


Wyciągamy p przed nawias i otrzymujemy

Wiemy, że w punkcie równowagi monopolu MR = MC. Po podstawieniu

W warunkach doskonale konkurencyjnych popyt na produkcję jest doskonale elastyczny dla pojedynczej firmy. Zatem

Im mniejsza jest elastyczność cenowa popytu, tym większy jest narzut na cenę. Zatem monopolista ustali cenę, taką gdzie elastyczność należy do przedziału

Zatem siła rynkowa monopolu zależy od cenowej elastyczności popytu na dobro wytwarzane przez monopolistę.

Monopol naturalny
Monopol naturalny występuje wtedy, gdy poziom produkcji w warunkach doskonałej konkurencji nie jest zyskowny. Dopiero monopol jest w stanie pokryć koszty produkcji.
W Polsce przykładem monopolu naturalnego jest Telekomunikacja Polska.

Regulacje monopolu
Nałożenie podatku dochodowego na monopolistę nic nie daje, bo zmiana wielkości podatku nie wpłynie na wielkość produkcji. Natomiast zmniejszy się zysk monopolisty. Funkcja zysku monopolisty po nałożeniu podatku będzie miała postać

Po zróżniczkowaniu względem t

Zatem warunek równowagi będzie taki sam jak przy zerowej stawce podatku.
Z kolei opodatkowanie produkcji wywoła zmiany w jej wielkości.

Subsydium dla monopolisty działa w odwrotną stronę niż podatek. Jednak monopoliści nie otrzymują subsydiów, gdyż byłoby to nagradzanie przez państwo praktyk monopolistycznych.
Najlepszym narzędziem regulacji monopolu jest wprowadzenie ceny maksymalnej. Wówczas monopolista staje się cenobiorcą.

W rzeczywistości bardzo rzadko spotyka się efektywne działania ograniczające praktyki monopolistyczne. Jedynym działaniem mogącym naprawdę zagrozić monopoliście jest wpuszczenie konkurencji na rynek. Wysiłek producentów skoncentrowany jest na tym, aby mogli się oni utrzymać na pozycji monopolistycznej. W obecnych czasach o utrzymaniu pozycji danego przedsiębiorstwa na rynku często decyduje lobbing.


   
    POPRZEDNI TEMATSTRONA GŁÓWNANASTĘPNY TEMAT